استانداردهای رب گوجه فرنگی

استانداردهای فیزیکی و شیمیایی رب گوجه فرنگی

منظور از ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی رب گوجه فرنگی، ویژگی‌های مثل بریکس (میزان مواد محلول)، میزان نمک خوراکی، PH و .. است که بر اساس ‌آن‌ها می‌توان کیفیت رب گوجه فرنگی را ارزیابی کرد.
استانداردهای رب گوجه فرنگی بر اساس ویژگی‌های فیزیکی و شیمایی که توسط سازمان ملی استاندارد ارائه شده است، به شرح زیر می‌باشند:

میزان پُری رب گوجه

 

میزان پر بودن، رب گوجه فرنگی مطابق با ضوابط سازمانی ملی استاندارد ایران، باید حداقل ۹۰ درصد باشد.

 

بریکس رب گوجه

 

بریکس رب گوجه‌ فرنگی مطابق با استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، حداقل ۲۵ درصد می‌باشد.

PH رب گوجه

 

میزان اسیدی بودن رب گوجه فرنگی با شاخص PH مشخص می‌شود.
طبق استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، میزان PH رب گوجه فرنگی باید حداکثر برابر با ۴٫۳ باشد.

 

نمک خوراکی

 

تنها افزودنی مجاز که به رب گوجه فرنگی اضافه می‌شود، نمک خوراکی است.
میزان نمک خوراکی که می‌توان به رب گوجه فرنگی اضافه کرد، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، حداکثر ۱٫۵ درصد می‌باشد.

 

باقیمانده پوست با ابعاد ۱ تا ۳ میلی‌متر

 

قطعات پوست گوجه فرنگی‌هایی که از فرآیند پوست‌گیری باقی مانده‌اند، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، نباید از ۱۰ عدد در هر قوطی تجاوز کند.

 

نتیجه گیری

 

طبق ضوابط سازمان ملی استاندارد ایران، افزودن هر گونه رنگ و مواد نگه دارنده به رب گوجه فرنگی ممنوع می‌باشد. تنها ماده‌ی افزودنی مجاز که به خاطر طعم بهتر به رب گوجه فرنگی اضافه می‌شود، نمک طعام است که آن هم نباید بیشتر از ۱٫۵ درصد باشد

که رب گوجه فرنگی آرنوش تمامی موارد ذکر شده را دارا می باشد.